امام زمان عجل الله فرجه

حافظ (غزلیات) (ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی)

 ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی                  دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
 دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند                 دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم                    گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
 صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند            این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد               کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم         رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

 ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست         شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی                    و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم                     لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست             کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی]

 زین دایره مینا خونین جگرم می ده                   تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
 حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد        شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

دست

                                 

                                       

                                             
دست¬هایت را بسپار به کار ،                    کوه را چون پر کاه از سر راهت بردار
وه چه نیروی شگفت¬انگیزی¬ست ،                 دست¬هایی که به هم پیوسته¬ست
 به یقین ، هر که به هر جای ، درآید از پای               دست¬هایش بسته¬ست....

دست در دست کسی ، یعنی :         پیوند دو جان
دست در دست کسی ، یعنی :         پیمان دو عشق
دست در دست کسی داری اگر        دانی ، دست ، چه سخن¬ها که بیان می¬کند از دوست به دست
لحظه¬ای چند که از دست طبیب ،          گرمی مهر به پیشانی بیمار رسد ؛ 
                       نوشداروی شفابخش¬تر از داروی اوست

چون به رقص آیی و سرمست برافشانی دست ،       پرچم شادی و شوق است که افراشته¬ای    
                          لشکر غم خورد از پرچم دست تو ، شکست

دست گنجینه¬ی مهر و هنر است :          خواه بر پرده¬ی ساز ،             خواه بر گردن دوست ،
خواه بر چهره¬ی نقش ،                      خواه بر دنده¬ی چرخ ،              خواه بر دسته¬ی داس ، خواه در یاری نابینایی ،                        خواه در ساختن فردایی....

 آنچه آتش به دلم می¬زند ، اینک ، هر دم ،         سرنوشت بشر است ،    
                      داده با تلخی غم¬های دگر دست به هم

بار این درد و دریغ است که ما تیرهامان به هدف نیک رسیده¬ست ، ولی         دست¬هامان نرسیده¬ست به هم.....                                     (شعر از: فریدون مشیری)